می‏گويند: چشم هايى هست كه تو را می ‏بينند؛ دل هايى هست كه تو را می ‏پرستند؛ پاهايى هست كه با ياد تو دست افشان‏اند؛ دست هايى هست كه بر مهر تو پاى می ‏فشارند.
می ‏گويند: تو از همه پدرها مهربان ‏ترى، می ‏گويند هر اشكى از چشم يتيمى جدا می ‏شود بر دامان مهر تو می ‏ريزد.
می ‏گويند ... می ‏گويند تو نيز گريانى!
اى باغ آرزوهاى من! مرا ببخش كه آداب نجوا نمی ‏دانم.
مرا ببخش كه در پرده خيالم، رشته كلمات، سر رشته خود را از كف داده ‏اند و نه از اين رشته سر می ‏تابند و نه سر رشته را می ‏يابند

 اين آن لحظه ايست كه ما در خسرانيم ،چه مومن ،چه كافر ، چه خوب ، چه بد چه و چه وچه . . . . . . . ، كه از آن جمال بي مثال و آفتاب وصال بدوريم و محروم ، ماييم كه در صحراي بي آب و علف دنيا ، غريب و بي كس فتاده ايم و دست غفلت بدل نهاده، هر كس سويي فتاده .